Gel seninle hiç bitmeyecek bir romanın, hiç sonu gelmeyecek bir şiirin başlangıcını yapalım. İlk günkü banka oturalım başımızı kaldıralım yukarı.Ağaçların dallardan da öteye göz atalım. Göğün o kucaklayan senin en sevdiğin maviliğine bakalım. Oturalım ve sadece bakalım.
Öyle özledim ki seni durma gel yanıma otur şöyle yamacıma. Elini elime bırak gitsin yorulunca diğer ellerimiz birleşsin yürüyelim seninle. Çık gel olduğun yerden denizi hayal etmek için denize bakmak şart değil deniz kenarındaymışız gibi serin maviliklere dalalım. Durma çık saklandığın o kovuktan seni hapseden parmaklıktan kurtul gel bana. Durma öyle durduğun yerde. İçimizdeki bütün sıkıntıları bir kenara bırakalım seninle durmadan göğe bakalım senin sevdiğin o bulutsuz ışıldayan güneşin altında berrak gökyüzüne dalalım. Gel seninle bir şiir yazalım sevdamızın derinliklerinde kalmış korkularımızdan arınmış bir şiir. Bütün yokluklar kalksın ortadan bir sen varsın bir ben varım. Bırak hayatın keşmekeşini bir kenara sadece bizi düşünerek uyuyalım bir kerecik olsun. Başka hiçbir şey olmasın aklımızda öylece yüzümüz göğe bakarak uyuyalım. Sen benim kanatlarım altında güvende ben senin güneşinle kavrularak beyaz bir güne uyanalım. Haydi durma öyle kaldır başını ve tut elimi göğe bakalım başka hiçbir şeyi umrumuza katmadan.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder