A-R-S-İ- 6

Bitti o şiir

Başka mısra gerekmez.

                                               Abdurrahman Cahit Zarifoğlu

 

Bildim bilmeyesice aklımla, seni kendim bildim

Ezber ettim her anımda ismini hece hece

Tek gerçek doğrumdun benim, yine sende yitirdim

Üzerime çöktü her gece zihnimdeki girift bilmece

Şarkılar bile yetmedi dindirmeye içimdeki acımı

Üfledin kül oldum savruldum sokaklarda ince ince

Masumiyetini kaybetti aşk ve ben artık bir hiçtim.

Ellerle ülfete yeltendin geçmişimizi ve beni hiçe saydın

Yakıştı mı o masum sevdamıza böylesi bir ayrılık

Çaren bendim, kıymetimi bilmeyip bırakıp kaçtın

Ah sadakat kalmamış sende benmişim tek sadık

Ram ettim sadece sana ama beni korkak sandın

Elden ne gelir şimdi, yapacak hiçbir şey yok artık

Mevla’m verdi dermanını kalmadı kimseden farkın.

Tam oluyor derken bitti, bitirdin ne varsa bize dair

Aklım bana olmazı bildirdi de görmedi divane gönül

Kalmasın gözlerin arkada, vicdanınla beni düşünmeyi bitir

Almadın ahımı -ki ah etmem sana- bunu böylece bil

Tükenmişsen eğer benim masumiyetimi bildiğindendir

İnan sendeki bu hüznün sebebi sendendir benden değil

Madem gittin bakma arkana bu gördüğün bir viranedir.

Üzdüğün kadar üzülme kıyamam sana hiçbir zaman

Lal olmuş dilimle sana derd-i ahvalimi hiç diyemem

Fıtratında mı vardı yoksa sonra mı oldu kalbin taştan

Ezelden aşinandım ama bu sen misin artık bilemem

Tam unuttum diyorum yine çıkarıyorsun beni baştan

İsmini dilinden düşürmeden yaşayan bir cesettir bu çürüyen

Mesut sanma beni gözlerim kan çanağı akıp giden yaştan

Leyla bile insafa gelmiş de Mecnun’a gel demişken

Üstünde yırtık elbisesi varamamış yârin eteğine

Tam da şimdi öyleyim gelemem sana ne fayda gel desen

Farkın kalmadı derken bile yalancıyım bakamam gül yüzüne

Elim ayağıma dolaşır bir nağme duysam tatlı sesinden

Tamama erişti artık hasretim eremem ben visaline.